เช้าวันนี้ วันที่ 15 มิถุนายน 2561 (2018) ระหว่างที่ผมยืนเข้าแถว (พร้อมจักรยาน #Brompton) เป็นคนที่ 2 เพื่อรอขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินสายสีนำเงินที่สถานีเตาปูน มีพี่ผู้หญิงคนนึงเดินมาจากด้านหลัง แล้วยืนซองซิปล๊อคตามรูปข้างล่างนี้มาให้ผม (ซึ่งผมก็งง ๆ ในตอนแรก อะไรหว่า) พร้อมกับบอกว่า
“เก็บเอาไว้ให้หลายเดือนแล้ว”
พอผมเห็นซองนี้และสิ่งที่อยู่ในซอง ผมก็ถึงบางอ้อเลย มันคือสายรัดข้อเท้าแบบสะท้อนแสงเวลาปั่นจักรยาน ซึ่งผมจะใช้ล๊อคจักรยานไว้กับเสาข้าง ๆ ตัวเวลาอยู่บนรถไฟฟ้า แล้วผมทำมันหล่นหายตอนกำลังจะลงจากรถไฟฟ้าใต้ดินเมื่อสัก 4-5 เดือนก่อน ก็ได้แต่นึกเสียดายที่มันหายไป 1 เส้น ก็คิด ๆ ว่าจะไปซื้อใหม่มาให้ครบคู่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสแวะไปที่ร้านสักที
มาถึงวันนี้ พี่สาวคนนี้คงจะเก็บได้หลังจากที่ผมลงจากรถไฟฟ้าไปแล้วเป็นเวลาหลายเดือนอย่างที่เธอบอก แล้วคงจะเก็บเอาไว้ในกระเป๋าถือทุกวัน รอโอกาสที่จะเจอผมอีกครั้งแล้วก็ได้เจอกันวันนี้ พอผมได้รับมาผมก็กล่าว “ขอบพระคุณมากครับพี่” พร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณงาม ๆ และขอบคุณอีก 2-3 ครั้ง แล้วพี่เค้าก็เดินย้อนกลับไปเข้าแถวด้านหลังตามเดิม
นี่คือน้ำใจอันดีงามของคนไทยสำหรับคนที่ไม่รู้จักกันเลย ขอบพระคุณจริง ๆ ครับ
คุณ ๆ อาจจะมีคำถามว่าผมใช้งานมันยังไง ก็ประมาณนี้นะครับ คือคล้องกับห่วงใต้เบาะ แล้วสายไปคล้องกับเสาบนรถไฟฟ้าที่ติดกับที่นั่งข้างตัว บริเวณที่มีแผ่นกระจกกั้น เพื่อไม่ให้จักรยานขยับไปมา ตัวสายรัดนี้มีเวลโคร่ (คนไทยเรียกว่าตีนตุ๊กแก) ที่ช่วยรัดได้อย่างแน่นหนา
อีกครั้งครับ
นี่คือน้ำใจอันดีงามของคนไทยสำหรับคนที่ไม่รู้จักกันเลย ขอบพระคุณจริง ๆ ครับ
